piątek, 4 stycznia 2019

Zatrzyj Slady/Leave No Trace, 2018

dramat, USA
reżyseria: Debra Granik
Scenariusz: Debra Granik, Anne Roselini



















Tak się zastanawiam, czego mi tu zabrakło. Temat bardzo ciekawy. Dotyka bowiem ważnej kwestii, mianowicie tego jak ogromny wpływ mają na nas decyzje naszych rodziców.

 Z jednej strony rozumiem wyalienowanie Willa, jego niechęć do cywilizacji i ludzi, którzy chodzą nażarci i opici własną pańskowością, z drugiej strony zabrakło mi jednak psychologicznego komentarza. Ok, weteran wojenny, demony przeszłości itd jednak film byłby dla mnie dużo bardziej wartościowy gdyby jego rozterki nie były potraktowane aż tak po macoszemu. W tym wszystkim jest też Tom, córka Willa, która wydawałoby się będzie miała ogromny problem z zasymilowaniem się.No i właśnie tu mi nie wszystko zagrało tak jakbym chciała Nastawiałam się na coś pokroju Jacka w "Rom" Abrahamsona, granego przez Jacoba Tremblaya. 

Z zalet na pewno świetnie zagrany bo ciało Willa wręcz garbiło się od ciężaru niepowodzeń i strachu przed cywilizowanym światem. Jego filmowej córce jeszcze trudniej odmówić naturalizmu, nie mniej Pani Granik mogła troszkę lepiej zarysować portrety psychologiczne swoich głównych bohaterów.
Widzieliście? Co sądzicie?

czwartek, 3 stycznia 2019

Przez ciemne zwierciadło/A Scanner Darkly, Richard Linklater 2006


dramat, sci-fi, USA, 2006
scenariusz i reżyseria: Richard Linklater
na postawie: Philip K. Dick "Przez ciemne zwierciadło"















"Jakiś rozstrojony wewnętrznie, pozbawiony woli maniak czający się gdzieś na obrzeżach jego życia zadawał mu ciosy, przed którymi nie mógł się obronić. Właściwie nie wyobrażał go sobie jako konkretnego człowieka, tylko jak chodzącą, kryjącą się po kątach personifikację stylu życia, jakie prowadzili."
Philip K. Dick – Przez ciemne zwierciadło

Moim pierwszym filmem w 2019 roku była ekranizacja wyżej zacytowanej autobiograficznej powieści Philipa K. Dicka (tak, to ten od "Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?").

Żałuję, że nie przeczytałam książki przed obejrzeniem filmu. Niby sci-fi, a tak bardzo realny. Zresztą w dużej mierze autobiograficzny, co obok animacji rotoskopowej jest dla mnie bardzo dużym plusem nie tykając jeszcze samej fabuły. Zdjęcia do filmy trwały zaledwie 6 tygodni, z kolei animacja filmu w programie Rotoshop zajęła animatorom aż 15 miesięcy. Każda minuta wymagała 500h pracy 30 animatorów, dzień po dniu, w pełnym wymiarze godzin. Robi wrażenie prawda?


Linklater, którego uwielbiam, wykorzystując ten sposób animacji podkreślił rozmycie bohaterów, którzy już dawno stracili swoją wyrazistość. Naprawdę uważam ten film za udaną próbę pokazania jak działa uzależnienie. Nie uważam też, że Dick próbuje wybielić siebie czy swoich kumpli tą historią. Odbieram to raczej na zasadzie hm, moralitetu?
Naprawdę dobre kino, 8/10